از زبان امام رضا (علیه السلام) ماجرای به معراج رفتن رسول الله (صلی الله علیه و آله) نقل شده است که به گوشه ای از آن اشاره ای خواهیم داشت. ایشان فرمودند: «زمانی که رسول الله (صلی الله علیه و آله) و جبرئیل (علیه السلام) در آسمان ها بالا می رفتند، به جایی رسیدند که جبرئیل (علیه السلام) فرمودند خداوند برای من حیطه خاصی قرار داده است، اگر از آن عبور کنم پر و بال من خواهد سوخت. در این جا نوری پیامبر (صلی الله علیه و آله) را به جلو حرکت داد تا به مکانی که مدنظر خداوند متعال بود منتقل شدند. ندایی از جانب رب رسید و ایشان در جواب تکبیر گفتند. دوباره ندا آمد و با ایشان از موضع عبودیت سخن گفته شد و به عنوان یک عبد به ایشان توکل توصیه شد. قبل از ورود به فضای لطیف و غیر قابل نفوذی که حتی ملک مقرب درگاه بدان راه نداشت، خداوند متعال بحث توکل را مطرح فرمود. سپس خداوند متعال بشارت هایی را به ایشان و شیعیان ایشان وعده دادند. هدف خلقت بهشت و آتش بیان شد. در این فضا خدا به پیامبر (صلی الله علیه و آله) متذکر می شود که به من توکل کن، یعنی از کسی به جز من نترس و با من هماهنگ باش. در کل امور به من اعتماد داشته باش که ثمره این توکل بهترین مکان و سرانجام یعنی بهشت برای تو و شیعیانت است.»[1] در این حدیث شریف به نوری اشاره شده که رسول الله (صلی الله علیه و آله) را نصرت کردند، در فضاهای بالاتر نور است و نور؛ یعنی در فضای بالاتر از آسمان ها، این نور بود که به جای جبرئیل (علیه السلام) سید ما را نصرت کردند. این نور چه بود؟ یاری رسانی که توان آن از جبرئیل امین (علیه السلام) نیز بیشتر است. توکل که خود از جنس نور است، انسان را نیز به نور می رساند.

______________________________________________________________________________________
1- ابن بابویه، محمد بن علی، عیون أخبار الرضا (علیه‌السلام)، ج‏1، ص262