منقول است که مرحوم شیخ سبزواری رضوان الله علیه برای عیادت بیماری می رفت

و عده ای هم با او بودند. نزدیک منزل بیمار که رسید، برگشت و نرفت. اطرافیان پرسیدند:

آقا چرا تا این جا آمدید و حالا بر می گردید؟ آقا جواب داد:

خطوری به قلبم کرد که بیمار وقتی مرا ببیند، از من خوشش خواهد آمد و می گوید که سبزواری، چه انسان والا و بزرگی است که به عیادت من بیمار آمده است.

حالا برمی گردم تا هنگامی که اخلاص اولیه را بیابم و تنها برای خدا به عیادت بیمار بیایم.

(داستان های عارفانه ، اثر عباس عزیزی)