اگر حالا همراه من نیایی، دیگر با تو کاری ندارم و برای همیشه کنارت می‌گذارم!

هر گز بچه‌ها را از رهاکردنش نترسانید. پدر و مادر باید برای فرزندشان پناهگاه امنی باشند، تا از آنجا بچه‌ها بتوانند به دنیا گام نهند. در غیر اینصورت آنان از حیث رفتاری، به افرادی وابسته و بدون اعتماد به نفس بدل می‌گردند.

چنانچه کودک نوپایی دارید که گوشه خیابان نشسته و تکان نمی‌خورد، باید بگویید: «یا با من بیا یا دستت را می‌گیرم و با خود می‌برم». و اگر ضرورت ایجاد کرد، بلندش کنید و با خود ببرید. اگر فرزندتان دوست دارد وقت تلف کند، بکوشید به وی توجه بیشتری داشته باشید. مثلا بگویید: «تو دقیقاً پنج دقیقه وقت داری تا با دوستت بازی کنی و بعد باید برویم» این کلام موثر‌تر از آن است که بچه را بترسانید به اینکه او را می‌گذارید و می‌روید.

اگر حرف‌های ناصحیح به فرزندتان زده‌اید، فرصت‌های زیادی برای جبران آن‌ها ندارید. باید اذعان داشت که اینان ویژگی برگشت ناپذیری دارند. روان‌شناسی موسوم به فلمینگ توصیه می‌کند که: «به نزد فرزندتان بشتابید، وی را در آغوش بگیرید و بگویید من حرف‌های زشتی به تو زده‌ام؛ برخی اوقات که از کوره در می‌روم، سخنانی به تو می‌گویم که به هیچ عنوان دوست ندارم متأسفم». این برخورد نه فقط موجب بهبودی رابطه شما با فرزندتان می‌شود، بلکه ایشان می‌آموزند که وقتی در شرایطی قرار می‌گیرند که سبب خشمگینیشان می‌گردد، باید چه کرده و چگونه خویشتن را مهار کنند.

این دستور مهم را به خاطر بسپارید: «پیوسته دست به کاری بزنید که بچه‌ها پی ببرند، دوستشان دارید».