اگر در بین زن و شوهر گفت و گو ها به صورت واضح و مستقیم شکل نگیرد باعث می شود هر دو طرف سخنانی را که با یکدیگر در میان نمی گزارند را با خودش مطرح کرده و آن را از دیگری پنهان کند که این عمل رفته رفته باعث شکل گیری زندگی فردی شده و ضرری بسیار بزرگی بنیان زندگی مشترک آنان را تهدید می کند.

زیرا پس از مرور زمان نمایان می شود که هر یک از زن و شوهر به صورت انفرادی و بدون مشارکت دیگری به زندگی انفرادی خود می پردازد و هر یک پایبند زندگی شخصی خود می باشد به طوری که به تنهایی تصمیم می گیرد، و به تنهایی آن را انجام می دهد و در اینجا سوالاتی به ذهنش خطور می کند! مانند:

- چرا ازدواج کردم؟

- ازدواج من چه فایده ای دارد؟

و این باعث فروپاشی و تجزیه خانواده می شود حتی اگر در ظاهر خانواده ای محکم و استوار به نظر به رسد. گاهی ممکن است این گونه خصوصی زندگی کردن به جایی برسد که هر یک از زوج اتاق خواب خود را حتی جدا کرده و تمامی فعالیت های درون خانواده به صورت جدا گانه و فردی انجام می گیرد مانند این که هر یک در خانه ای جدا گانه زندگی می کند.

این جدایی روحی و رفتاری باعث ایجاد سدها و مانع هایی در بین این دو شده که با مرور زمان افزایش می یابد.

پس برای از بین بردن این مانع ها باید آنها در مورد کارهایشان با یکدیگر به بحث و گفت و گو بپردازند و به این ترتیب می توانند تصمیمات مشترکی بگیرند هر چند که مشکل و دشوار باشد.

بنا بر گفته محققین یک زن در طول روز سیزده هزار کلمه و یک مرد هشت هزار کلمه سخن می گوید. که این خود انرژی زیادی می طلبد، پس اگر گفت و گویی در میان آنان صورت نگیرد این انرژی از چه طریقی تخلیه شود؟

اگر از راه گفت و گو با یکدیگر تخلیه نشود هریک آن را از راه سخن گفتن با خودش تخلیه می کند.

پس یکی از راههای خوشبختی و سعادت بین خانواده ها گفت و گو و بحث می باشد که باید در وقت و زمان مناسبی صورتی گیرد و بر منطق استوار باشد.