علي بن مغيره به امام کاظم (ع) مي گويد:

پدرم از جدّ شما پرسيد آيا رواست شبي يک ختم قرآن بخوانم؟

جدّ شما فرمود: هر شب. دوباره پرسيد: آيا در ماه رمضان هم؟ جدّ شما فرمود: در ماه رمضان نيز، جدم عرض کرد: بلي هر چه توانستم.

و برنامه پدرم اين بود که در ماه رمضان چهل بار قرآن را ختم مي کرد؛

و من نيز پس از پدر قرآن مي خوانم بيشتر و گاهي کمتر از پدرم، کم و زياديش بستگي داشت به اندازه

فرصت و فراغت و يا کار و سرگرمي و نشاط و بيماريم و هنگام عيد فطر، قرآنهايي که خوانده بودم،

يک ختمش را براي رسول اکرم (ص) يکي براي علي (ع)، يکي براي فاطمه (س)

و همچنين براي هر کدام از امامان تا به شما رسيد و يکي هم براي شما قرار مي دادم،

از هنگامي که خدا اين بينش و حال را به من عنايت کرده است و در سلک پيروان شما قرار گرفته ام.

حال آيا براي خودم نيز پاداشي هست؟

حضرت فرمود: پاداش تو آن است که در قيامت با آنها هستي،

گفتم اللّه اکبر، آيا چنين اجري دارم؟ حضرت سه بار فرمود: بلي.[1] .

1. کافي ، ج 2 ، ص 418 ،