یكی از فلسفه های روزه داری، همدردی با بینوایان و نیز یاد نمودن از گرسنگی و تشنگی روز قیامت می باشد. بنابراین، حدّ میانه ای از تشنگی و گرسنگی را تحمّل نموده در پی آن نباشید كه اصلا گرسنه یا تشنه نشوید.

این دهان بستی دهانی باز شد
تا خورنده‌ی لقمه های راز شد

 لب فرو بند از طعام و از شراب
سوی خوان آسمانی كن شتاب

گر تو این انبان ز نان خالی كنی
پر ز گوهرهای اجلالی كنی

طفل جان از شیر شیطان باز كن
بعد از آنش با ملك انباز كن

چند خوردی چرب و شیرین از طعام
امتحان كن چند روزی در صیام

چند شبها خواب را گشتی اسیر
یك شبی بیدار شو دولت بگیر(مثنوی معنوی)

ولی ضعف بیش از حد كه طاقت انسان را طاق، و او را از روزه داری بیزار نماید؛ مطلوب نیست.