امام زمان عج بیش از هزار سال است که در حال تلاش است و از مبارزه برای خدا هم خسته نشده است. امتحان ما هم برای رسیدن به حضرت، این است که از رهبر معظم انقلاب حمایت کنیم. کسی که می گوید: آنقدر می دوم تا به ظهور برسم؛ آنقدر می دوم تا خودم را در آغوش شما بیندازم، امتحان باید بدهد.
امیرالمومنین علیه السلام سربازی چون مقداد دارد که بزرگترین یار حضرت است و شخصیت خیلی برجسته ای دارد. یا شخصیتی مثل مالک اشتر دارد، که حضرت می فرماید: رابطه مالک با من، مثل رابطه من با پیغمبر بود. برای اینکه مالک در بحبوحه ی زمان و در اوج فتنه ها، امامش را شناخت و پای کارش ایستاد و به هیچ کس هم باج نداد. نه مثل بعضی از ما که تا اسم رهبر می آید، خجالت می کشیم که بلند صلوات بفرستیم. اگر اینگونه باشیم، معلوم است که قافیه را باخته ایم. وقتی من نمی توانم از ولی فقیه خودم دفاع کنم، از امامم دفاع کنم، از تشیع دفاع کنم، از عصمت معصوم دفاع کنم، معلوم است که قافیه را باخته ام و محبتی در کار نیست. عشق است که اجتهاد و تلاش می آورد.

خدا رحمت کند مرحوم آقا نجفی قوچانی در یک قسمت از کتاب «سیاحت غرب» می گویند: من وقتی به عالم برزخ رفتم، دیدم حضرت ابالفضل با علی اکبر علیهم‌السلام هنوز شمشیر به دست هستند و چکمه پایشان است. گفتم: برای چی شما لباس رزم به تن دارید؟ گفتند: منتظر ظهور هستیم.

پس چرا من منتظر ظهور نباشم؟ چرا من باید شمشیر از دستم بیفتد؟ چرا من باید آن کسی باشم که دشمن دوست دارد من را خواب و غافل ببیند؟ برای همین است که خداوند می فرماید: «وَدَّ الَّذِینَ كَفَرُوا لَوْ تَغْفُلُونَ عَنْ أَسْلِحَتِكُمْ =کافران دوست دارند که شما از سلاح هایتان غفلت کنید». چرا من از صف دشمنان دشمنم بیرون بیایم و تبدیل شوم به یک انسان خنثایی که بود و نبودم برای دشمن فرق نمی کند؟ نمی گذارم دشمن بتواند از من به نفع خودش استفاده کند.

آیت الله بهاءالدینی مکاشفه کرده بودند و اهل بیت علیهم السلام به ایشان فرموده بودند:« ما هم در جبهه های دفاع مقدس شما هستیم و هر کدام از ما به اندازه صدهزار نفر می جنگیم». آنها هم دارند هم پای بسیجی های خودشان می آیند و دائم در تلاشند و خسته نشده اند. من چرا خسته شوم؟ من تا به هدف نهایی ام نرسم، سرد نمی شوم و دست از تلاش برنمی دارم. استراحتم وقتی است که معشوقم، مولایم، سرورم، امامم در استراحت باشد.