دوش وقت سحر ازغصه نجاتم دادند               واندرآن ظلمت شب آب حیاتم دادند

بیخوداز شعشعه پرتوذاتم کردند                    باده ازجام تجلی صفاتم دادند

چه مبارک سحری وچه فرخنده شبی             آن شب قدر که این تازه براتم دادند

بعدازاین روی من وآیینه وصف جمال                که درآنجا خبرازجلوه ذاتم دادند

من اگرکامروا گشتم وخوشدل چه عجب          مستحق بودم واینها به زکاتم دادند

هاتف آن روز به من مژده این دولت داد              که برآن جوروجفا صبرثباتم دادند

این همه شهدوشکر کزسخنم می ریزد             اجرصبری ست کزان شاخ نباتم دادند

همت حافظ وانفاس سحرخیزان بود                 که زبند غم ایام نجاتم دادند

حافظ