آیا ممکن است خود کودک باعث اضطراب خویش بشود؟
گاهی دیگران (اولیای خانه، مدرسه، رسانه ها و…)سبب اضطراب کودک می شوند و گاهی عامل اضطراب، خود کودک است.

بی برنامگی: در روز جمعه یا یک روز تعطیل، کودک از صبح بازی کرده؛ تلویزیون دیده و به دیگر فعالیتهای جنبی پرداخته و

اکنونکه روز به پایان رسیده است، تکالیف مدرسه مانده؛ برای امتحان روز بعد مطالعه نکرده؛
به نظافت شخصی(استحمام، ناخن گرفتن، کوتاه کردن مو و..) نرسیده و وظایفی را که در منزل به عهده دارد (خرید نان، سبزی و…)انجام نداده است؛ بدین سبب دچار اضطراب میشود؛ زیرا باید در خانه و مدرسه پاسخگو باشد.
برای پیشگیری از چنین حالتی، والدین باید در فرصتهای مناسب، با بیانی نرم و حساب شده، برنامه های او را به وی گوشزد کنند و اگرکودک با این موقعیت مواجه شد، در انجام کارهای عقب مانده به او کمک کنند تا این اضطراب از بین برود.
پیشنهاد می  شود با کمک خود کودک، تمام کارهایی را که باید انجام شود، براساس اولویت فهرست کنید و کارهایی را که اگر آن روز
انجام نشوند، اشکال چندانی ایجاد نمی کنند، در پایان فهرست قرار دهید و از فرزند خود بخواهید، از ساده ترین کارها آغاز کند.

طبیعیاست که با انجام یک کار، روحیه میگیرد؛ سردرگمی اش کمتر میشود و با انجام هر کار، از اضطراب او کاسته خواهد شد.

 مسؤولیت پذیری: گاهی کودک با پذیرفتن مسؤولیت، زمینه ی اضطراب خود را فراهم می سازد. نگرانی او بدین جهت است که

نمیداند موفق خواهد شد یا نه. در چنین حالتی، اولیای خانه و مدرسه می توانند با برخورد سنجیده، در تخفیف اضطراباو مؤثر

باشند؛بدین گونه که برایش تبیین کنند مسؤولیتش تمرینی است و انتظار توفیق کامل او را ندارند.

والدین می توانند با نقل خاطره های دوران کودکی خود و عدم کامیابی در مسؤولیتها یا توفیق تدریجی آنان، در کاهش اضطراب

کودکمؤثر باشند. گفتن جمله هایی از قبیل این که «مطمئن هستم در کارت موفق خواهی شد »، اضطراب آور است.

مشاهده شده درکتاب نسیم مهر/حسین دهنوی