آیا ارتباط کودک چهار و نیم ساله با همسالان لازم است و

اگر همسالان مطلوب در دسترس نباشند،چه باید کرد؟

بله، این ارتباط لازم است و سبب رشد عاطفی، روحیه ی اجتماعی و کسب «خودانگاره »  کودک میشود.
در صورت نبودن همسالان یا عدم صلاحیت آنان؛ ارتباط فامیلی با نزدیکان همتا، ایفای نقش همسالان به وسیله ی پدر و مادر، بازی
کودک با اسباب بازیها (عروسکها، خرسهای پشمالو و…) در نقش همسالان، و ذکر قصه هایی با محتوای روابط همسالان میتواند تا
حدودی جای رابطه با همسالان را پر کند.
در حالت ضرورت ارتباط کودک با همسالان نامطلوب (عدم امکانات یا وابستگی فرزند به آنان) برای این مسأله حساسیت فراوانی نشان
ندهید؛ زیرا با حساسیت شما، وابستگیاش بیشتر خواهد شد: الانسان حریص علی ما منع. انسان بر آن چه منع میشود، حریصتر است.
میتوانید برای تأثیرپذیری کمتر فرزند خود، زمان ارتباط آنان را کمتر کنید یا منزل خود را محل گردهمایی کودکان قرار دهید تا بتوانید
بر رفتار آنان به طور مستقیم نظارت داشته باشید و در صورت لزوم (برای مثال، سخن زشتی از همسالان) با برخوردی سنجیده دخالتکنید.
برای کاهش تأثیر منفی همسالان، باید فضایی سالم را در خانه فراهم سازید؛ به این گونه که رابطه ی عاطفی خود را با کودک قویترکنید؛ اعتماد به نفس او را افزایش دهید، و ارزشها و ضد ارزشها را برایش تبیین کنید.
مطلوب، ایجاد پشتوانه ی فرهنگی و تقویت روحیه ی دینی است تا فرزند شما در محیط های خارج از خانه (مهد کودک، آمادگی، مدرسه
و…) سالم بماند و تحت تأثیر بدآموزیهای دیگران قرار نگیرد.

مشاهده شده درکتاب نسیم مهر/حسین دهنوی