عمر دنیا کوتاه است و به زودى پایان مى گیرد و هنگامى که انسان در آستانه مرگ قرار گرفت چشم برزخى پیدا مى کند.

پرده هاى غفلت کنار مى رود و هر انسانى نتایج اعمالش را با چشم خود مى بیند و به استقبال آن چه را از خود دور

مى دید یعنى سراى دیگر مى شتابد و به این دنیا که به او روى آورده بود پشت مى کند.

همه چیز دگرگون مى شود و تمام رشته هایى که او را به هم تابیده بود، پاره مى شود.

و آنجا دیگر امیدی برای بازگشت نیست ، همین است که در آیات و روایات بسیار آن لحظه اندهبار و پر از حسرت به ما

یادآوری شده است که همگان آرزوی بازگشت به دنیا را دارند که جبران کنند اما دیگر فرصتی در کار نیست.

و خوشا به حال مومنان که در همین دنیا ،خودشان حساب کارشان را کردند و از وحشت روز حسرت ها و آه های بی ثمر

گریختند.