در كتاب منيه المريد در بحث آيين دانشوري براي استاد و شاگرد آدابي را برشمرده است كه براي درك بهتر و ايجاد انگيزه اي والا در اين راه چراغ راهي مي باشد

1- آداب مربوط به آنان(استاد و شاگرد ) : خالص كردن نيت براي خداي متعال به هنگام ياد گيري و ياد دادن . مبناي سنجش رفتار و كردار آدمي نيت اوست كه گاهي عمل بي ارزشي را چون گوهري مي گرداند .آموزگار و فراگير بايد در رفتار خود كسب خوشنودي خدا و رهنمون شدن بندگان خدا به نشانه هاي دين را در نظر داشته باشند، خواسته هايي چون مقام و ثروت و شهرت نداشته باشند .

2- آداب مخصوص به شاگرد : اينكه دلش را از پليدي ها پاك سازد تا شايسته پذيرش و نگهداري و تداوم علم را داشته باشد. يكي از كمال يافتگان گفته است : پاك ساختن دل براي دانش چون پاك سازي زمين براي كشت و كار است .كسب دانش با دلي ناپاك چون كاشتن در زمين بايري است كه پاك سازي نشده است .

3- آدابي كه بايد در برابر استاد به كار ببرد : مهم ترين ادب آنست كه در كار استاد درنگ و تامل كند كه كار استاد در تربيت شاگرد و بر طرف ساختن اخلاق نكوهيده و جايگزين كردن اخلاق ستوده ، كار بزرگي است كه خار را از زمين مي كند تا رشد آن كامل تر شود. دانش پژوه نبايد فريب كساني را بخورد كه دانش فراواني را دارند ، اما در تقوا و ديانت و اخلاق دچار ضعف هستند .

پيشينيان گفته اند:

«دانش چون دين است، پس بنگريد كه از چه كسي دين خود را فرا مي گيريد»