2- دوای دردها: همان گونه که تن آدمی دردمند می گردد و نیازمند مداواست،قلب و روح آدمی نیز دچار درد، مرض و آسیب می شود.

قرآن کریم درباره منافقان می فرماید:« فی قلوبهم مرض» در قلبهایشان مریضی است» حقیقت آنست که دردهای روحی، بسیار عمیق تر و عدم مداوای آن اثرات جبران ناپذیری بر زندگی آدمی و سعادت وی می گذارد.

خداوند قرآن کریم را مایه «شفا»ی دردها معرفی کرده می فرماید:«وننزل من القرءان ما هو شفاء و رحمه للمومنین ولایزید الظالمین الاخسارا»  تکبر و خود برتربینی، حسد و ظلم و تجاوز و فتنه گری، سرکشی، طغیان و شرک و بسیاری ازدردهای امروز جوامع بشری، ریشه در دور افتادن از تعالیم قرآن و دین دارد که متاسفانه بسیاری از مسلمین نیز با وجود داشتن نسخه شفابخش، گرفتار پاره ای از این دردها هستند.

از پیامبراکرم(ص) درباره کارکرد شفابخشی قرآن روایت شده که:«من لم یستشف بالقرآن فلا شفاه الله،  هرکس به قرآن شفا نجوید خداوند شفایش ندهد.»

و در روایتی دیگر می فرمایند:«القرآن دواء  قرآن دواست.» شفابخشی قرآن فقط مربوط به دردهای روحی نیست بلکه روایات بسیاری از پیامبر و معصومین وجود دارد که بر نقش و تاثیر قرآن در بهبود دردهای جسمی تاکید می کند

در فضیلت تلاوت سوره فلق و ناس آمده است که «روزی پیامبر شدیداً بیمار شد در این هنگام جبرئیل امین و میکائیل نزد آن حضرت آمدند. جبرئیل نزد سر آن جناب نشست و میکائیل نزد پای او، جبرئیل سوره مبارکه فلق و میکائیل سوره شریفه ناس را تلاوت کرد و پیامبر را به این وسیله در پناه خداوند قرار داد و پیامبر با این تلاوت شفا پیدا کرد و سالم گردید.»

از امام صادق(ع) روایت شده که مردی درمحضر رسول اکرم از درد سینه خود شکایت کرد. حضرت فرمود. به قرآن کریم شفا بجوی. زیرا خدای عزوجل می فرماید: «و شفاء لما فی الصدور»؛ و شفایی است برای (دردهایی) که در سینه هاست.»  البته باید نکته ای را درباره شفا بخشی قرآن گوشزد کنیم که شفابخشی قرآن نیز مانند دعا کردن دارای شرایط و مصالحی است که گاه عدم وجود آن شرایط یا عدم مصلحت الهی در استجابت دعا موجب به تأخیر افتادن درمان با دعا می گردد.