- اهانت و تحقیر كودك، سرزنش های مداوم و انتقادهای بیجا و به كارگیری تعبیرات غیرمحترمانهاز مهمترین عواملی هستند كه بذر كینه و نفرت را در دل كودك می پاشند.        

- نوزاد پس از تولد به ارتباط جسمی با مادر نیاز فراوان دارد؛ از این رو نباید ساعات طولانی از مادر جدا بماند. تحقیقات نشان داده است كه از شش ماهگی تا سه سالگی، حضور مادر نه تنها در رشد عاطفی كودك ، بلكه در رشد بدنی و عقلی او نیز تأثیر بسزایی دارد.

- در مقایسه بین فرزندان، كودكی كه امتیاز نمی آورد دچار احساس خود كم بینی می شود و اعتمادش را نسبت به پدر و مادر از دست می دهد.

- اگر بیش از حد ،سرعت فراگیری را در فرزندانمان تقویت كنیم، امكان باروری و تحكیم مفاهیم را در مراحل بعدی كاهش خواهد داد. سرعت اولیه و تشدید آهنگ رشد ، منجر به تأخیر قابل ملاحظه ای در مراحل بعدی می شود.

- هرگز عیب فرزندتان را در رفتارها ، بزرگتر از آنچه هست جلوه ندهید و هرگز عیب هایش را نزد دیگران بازگو نكنید.

- همبازی شدن با كودك علاوه بر این كه او را غرق لذت و شادی می كند و صمیمیت را افزایش می دهد، اعتماد به نفس و احساس ارزشمندی را در كودك تقویت می كند.

- تحقیقات نشان می دهد كه كودكان پرورش یافته در منزل نسبت به كودكان مهد كودك ، ماهانه از رشد قدی بیشتری برخوردارند.

- تربیتی كه آزادی را به كلی در كودك نادیده بگیرد و انتخاب و میل قلبی را از وی سلب كند و تنها مبتنی بر ترس و آداب خشك و بی روح ظاهری باشد، نه تنها دوام نمی یابد بلكه در نهایتبه ركود وعصیان كودك می انجامد.

 - یك كارشناس مسائل روانی كودكان در اتریش می گوید: چنانچه در روابط نوزاد با پدر ممنوعیتی ایجاد شود، نوزاد در حس وفاداری و دوستی دچار نقیصه می شود و در سال های آینده توانایی ارتباط سالم را نخواهد داشت.

- كودكان باید با رنج ها و مشكلات طبیعی زندگی آشنا شوند تا افرادی شكننده، رفاه زده و پر توقع بار نیایند.

- اگرچه جنبه های تخیلی داستان برای كودك لذت بخش و مفید است لكن نباید در آن افراط كرد؛ داستان نباید ترس آور باشد؛داستان باید الگوی صحیح و متناسب با سن كودك را ارائه كند، بیان زیبایی ها و نیكی ها، با روح لطیف كودك سازگاراست.

اهمیت دادن والدین به نماز اول وقت، باعث می شود كه روح معنوی نماز در بین فرزندان به رشد و شكوفایی برسد. پدر و مادر نمازخوان الگوی مناسب و به جایی برای فرزندان در خواندن نماز هستند.
یكی از مکان های مهم جامعه كه اسلام به آن توجه زیادی کرده “خانه” است، چرا كه اکثر فضایل اخلاقی و رذایل اخلاقی از همین محیط به وجود می آید.

محیط خانه مكانی است مقدس، اعضای این خانه را پدر و مادر و فرزندان تشكیل می دهند و احترام هر كدام واجب است و هر كدام از اینها مسئولیت خاصی نسبت به همدیگر دارند.

برای سالم ماندن خانه و آرامش افراد آن، بایستی روح معنویت و یاد خدا به وسیله نماز و ذكر او در فضای آن ایجاد شود و فضایل اخلاقی در هر كدام از اعضا خانواده ایجاد شود و رذایل اخلاقی از روح تک تک افراد آن زدوده شود، چرا كه در غیر این صورت، هم اهل خانه نابود می شوند و هم اعمال آنها از قبیل نماز و غیره را از بین می برد.

نیازهای معنوی خانه و ایجاد فضایل اخلاقی و پاک نمودن روح از رذایل اخلاقی است و اگر معنویت در خانه نباشد، آن خانه به گفته قرآن مجید “تاریک” است.

یكی از عوامل به وجود آورنده معنویت، نماز است. نمازی كه جزو برنامه های دینی تمام پیامبران الهی و در تمام ادیان و شریعت های آسمانی وارد شده است و پیامبران الهی به انجام آن مأموریت داشته اند و نخستین سفارش خداوند به حضرت عیسی (علیه السلام) درباره نماز بود ، در سوره مریم، آیه 31 می فرماید : «خداوند مرا مادام كه زنده ام به نماز و زكات توصیه نموده است» .

اهمیت دادن والدین به نماز اول وقت باعث می شود كه روح معنوی نماز در بین فرزندان به رشد و شكوفایی برسد. پدر و مادر در نماز خواندن الگوی مناسب و به جایی هستند و والدینی كه نماز نخوانند چگونه می توانند به فرزندشان بگویند نماز بخوان و وقتی فرزندانی بی نماز شدند و فردا سر از گمراهی بر داشتند، چه می كنند؟ قطعا كسی كه نماز نخواند و خداوند دست عنایت خود را از او برداشته و به گمراهی های عجیبی می رسند که امروزه مصادیق زیادی را مشاهده می کنیم.

والدین باید خود اهل نماز باشند و با شیوه های مختلف فرزندان خود را تمرین نماز دهند، آن هم از كوچكی، دستور از ائمه علیهم السلام رسیده كه به بچه از هفت سالگی تمرین نماز یاد بدهیم.
به تجربه ثابت شده كه اگر فرزندمان به مسجد نرود، اگر در جمع نباشد و نماز خواندن جمع را نبیند به این كار تشویق نخواهد شد. چون حضور در جمع مشوق انسان است، آدم بزرگ هم وقتی خودش را در جمع اهل عبادت می بیند روح عبادت بیشتری پیدا می كند.

این را باید توجه داشته باشیم كه یاد دادن و وادار كردن با زور هیچ نتیجه ای ندارد و كوشش نماییم كه فرزندمان از اول به نماز خواندن رغبت داشته باشد و به این كار تشویق بشود.

به هر شكلی كه می توانیم موجبات تشویق فرزندمان را فراهم كنیم كه با ذوق و شوق نماز بخواند، جایزه بدهیم، اظهار محبت كنیم كه بفهمد و قتی نماز می خواند بر محبت ما نسبت به او افزوده می شود.

دیگر این كه بچه را باید در محیط مشوق نماز خواندن برد.

به تجربه ثابت شده كه اگر فرزندمان به مسجد نرود، اگر در جمع نباشد و نماز خواندن جمع را نبیند به این كار تشویق نخواهد شد. چون حضور در جمع مشوق انسان است، آدم بزرگ هم وقتی خودش را در جمع اهل عبادت می بیند روح عبادت بیشتری پیدا می كند.

طرح و گفتگو درباره نماز

اگر والدین در حضور کودک و نوجوان، مسایل و معارف مربوط به نماز را طرح و درباره آن گفت ‌و گو کنند، به طور غیر مستقیم بر آن ‌ها تأثیر خواهد گذاشت، صحبت و گفت ‌و گو درباره نماز می ‌تواند در قالب شعر و سرود، قصه و حکایت، توضیح مطالب مربوط به نماز، طرح و نقاشی و مانند آن انجام شود تا در ذهن و روان کودک و نوجوان، اثر گذاشته و با توجه به حس کنجکاوی‌ای که دارند، خود به فعالیت فکری و عملی در این موضوع وا دار شوند.

ارتباط با دوستانِ نمازخوان

والدین سعی کنند با خانواده‌ها و افراد متدین، ارتباط و رفت و آمد داشته باشند، چرا که چنین خانواده ‌هایی، فرزندان متدین و نماز خوانی دارند که می ‌توانند بر افکار و اعمال کودک آنان، اثر مثبت و سازنده بگذارند.
نماز خواندن فرزندان

نماز در حضور کودک و نوجوان

یکی از عواملی که می‌تواند باعث شوق و علاقه به نماز و آداب الهی در کودک و نوجوان شود، آموزش بصری است، زیرا این ‌گونه آموزش‌ ها به دلیل اثر بخشی و تأثیر بیشتر، موجب یادگیری، تغییر رفتار یا ایجاد رفتار تازه می‌ شود. علاوه بر این، آموزش بصری عمیق ‌تر بوده و دیرتر فراموش می ‌شود و زودتر از آموزش ‌های دیگر تأثیر می‌ گذارد.
والدینی که هر چند وقت یک ‌بار، کودک و نوجوان خود را با اخلاق حسنه و دعوت محبت آمیز به مساجد و اماکن مذهبی می ‌برند، در علاقه ‌مند کردن فرزندان خود به نماز، موفق‌ تر از دیگرانند. البته این کار در صورتی موفقیت‌ آمیز است که به خستگی و دلزدگی کودک و نوجوان منجر نشود.

کلام آخر آنکه:

کودکان و نوجوانان تا نماز را عادت نکنند، برایشان سنگین است و به همین علت است که ائمه علیهم السلام به شیعیانشان امر می کنند که بچه هایتان وقتی هفت ساله شدند به نماز دعوتشان کنید. (طباطبائی، سنن النبی، 157)

در حقیقت باید به آنها کمک کنیم ؛ چگونه است که در درس کمک می کنیم، خانه و مدرسه دست به دست هم می دهند ، تشویق می کنند، جدیت به خرج می دهند، سخت می گیرند، گاهی تنبیه می کنند تا بچه درس خوان شود.

آن وقت که راه افتاد و لذت درس خواندن را فهمید، درس برایش لذت بخش و آسان می شود.

نماز هم همین است. باید فرزندان را کمک کنیم، تشویق کنیم. بلندشان کنیم، بعضی از محبت های خودمان را به نماز گره بزنیم تا او به دور بیافتد.

اگر از هفت سالگی شروع کردیم، بچه های ما در سنی که نماز بر آنها واجب می شود نماز خوان شده اند.

عده ای از پدر مادرها گله می کنند که چه کنیم فرزندمان نماز بخواند؟ و وقتی می پرسیم از کی برای نماز با فرزندتان کار کرده اید و شروع نموده اید؟
برای شروع، سن تکلیف دیر است … از سنی که روح و حالت فرمانبری در فرزند است و حرف پدر و مادر برای بچه حجت است باید کار را شروع کرد …

می گویند از سن تکلیف…

حواسمان باشد برای شروع، سن تکلیف دیر است … از سنی که روح و حالت فرمانبری در فرزند است و حرف پدر و مادر برای بچه حجت است باید کار را شروع کرد …

«وَأْمُرْ أَهْلَكَ بِالصَّلَاةِ وَاصْطَبِرْ عَلَیْهَا« (132، طه) ؛ … به پیامبر اکرم صلی الله و علیه و آله می فرمایند: که اهلت را به نماز امر کن بعد داریم باز که می فرماید: «وَإِنَّهَا لَكَبِیرَةٌ إِلاَّ عَلَى الْخَاشِعِینَ» (45، بقره)

باید یک حالت خضوع و خشوعی پیش آید که نماز بخواند و این حالت هم پیش نخواهد آمد تا وقتی انسان نماز بخواند.

با این نماز است که دل کم کم نرم می شود و تحولی برای او به وجود می آید و حال آنکه وقتی کسی نماز نخواند این حالت پیش نمی آید.

این در مورد نماز شب خواندن هم صدق می کند … عده ای می گویند که برای نماز شب بلند می شویم اما لذت نمی بریم و برایمان سخت است، در نتیجه رها می کنند.

در حالی که این اشتباه است … باید نماز را بخوانیم … خلوت با خدا را داشته باشیم تا آن حال خلوت به ما داده شود … زمان می برد و نیازمند تکرار و تمرین است.

وقتی پا به خیابان های شهرمان می گذارم دلم می گیرد … وقتی با دقت بیشتری به اطراف نگاه می کنم نفسم بند می آید … به زندگی برخی از اطرافیانم که نظر می کنم اندوه تمام وجودم را فرامی گیرد … هر روز و هر روز شاهد دخترانی هستم که بی هدف و تنها برای جلب نگاهی به سوی خود در کوچه و خیابان پرسه می زنند … پسرانی را می بینم که با سخنان و رفتارشان سعی در تسخیر قلب دختران دارند … نوجوانان و جوانانی را می بینم که سعی در عفیف بودن و عفیف ماندن دارند اما جریان جامعه آنان را به مسیری دیگر می کشاند … خانواده هایی را می بینم که حواسشان نیست چه بر فرزندانشان می گذرد. از یاد برده اند که این دختر یا پسر حاصل وجود خودشان است و آنان در قبالش وظیفه ها دارند.
مدل زندگی کردنمان در حال تغییر است. رفتارهای غلط غربی با نام فرهنگ به خوردمان داده اند و مدل اسلامی ـ ایرانی را به اسم بی فرهنگی از ما گرفته اند. در گوشمان خوانده اند که تنها وظیفۀ والدین آن است که خوراک و پوشاک فرزندان را فراهم کرده و تا سنی خاص همراهشان باشند از آن پس او را در جامعه رها کرده و به حال خود گذارند.

وابستگی به خانواده نشانۀ بی تمدنی خوانده شده و استقلال بی قید و شرط مورد تشویق قرار خواهد گرفت. چهرۀ اصلی خانواده در حال تغییر شکل است و شادی های گذشته در حال محو شدن هستند. کاش اندکی بیشتر حواسمان را جمع کنیم و درک کنیم کلام صادق آل عبا (علیه السلام) را که فرمودند: “حق فرزندت این است که بدانی از توست و در این دنیا خوب و بدش به تو وابسته است". (الفقیه، ج 2، ص 622)

مهم ترین وظیفه

وقتی کودکی به دنیا می آید اغلب والدین کسی را که به نظرشان فرد صالحی است انتخاب می کنند تا در گوشش اذان بگوید. رسول خدا (صلی الله علیه و آله) می فرمایند:
“یا علی! هر گاه صاحب پسر یا دختر شدی در گوش راستش اذان و در گوش چپش اقامه بگو که شیطان به وی زیانی نمی رساند". (تحف العقول، ص 13)
اما همین مقدار کافی است؟! اینکه با گفتن اذان و اقامه در گوش نوزاد او را مسلمان سازیم کفایت می کند؟! بی شک پاسخ به این سوال منفی خواهد بود.
به طور کلی مهم ترین وظیفۀ والدین، تربیت فرزندان است و بررسی روایات نشان می دهد این تربیت در سه جنبۀ دینی، اجتماعی و دفاعی باید لحاظ گردد. کوتاهی نمودن در هر یک از این اضلاع می تواند آیندۀ فرزند را مخدوش ساخته و او را از مسیر هدایت دور سازد.
در روایتی بسیار زیبا از پیامبر خوبی ها (صلی الله علیه و آله) آمده است:
“قرآن روز قیامت مردی رنگ پریده را می آورد و به پروردگار می گوید: این شخص، کسی است که من روزش را با تشنگی و شبش را به بیداری گرفته بودم و طمع او را به رحمت تو قوی کرده بودم و آرزوهایش را به مغفرت تو گسترده بودم، پس بر اساس گمان من درباره اش عمل کن. خدا می فرماید: مُلک را به دست راستش و جاودانگی را به دست چپش دهید … پدر و مادرش را زیوری دهید که تمام دنیا با آنچه در آن است به ارزش آن نباشد. پس همه مردم روز قیامت به آن پدر و مادر می نگرند و آن دو را عظیم می شمارند و خودشان نیز از این مقامشان به شگفتی فرو می روند و می پرسند: پروردگارا! این عظمت از کجاست؟ خدا می فرماید: این عظمت به سبب آموختن قرآن به فرزندتان و تربیت او بر اساس دین اسلام و محبت پیامبر(صلی الله علیه و آله) و امام علی(علیه السلام) است". (بحارالانوار، ج 89، ص 32)
آری انسان های بزرگ، از دامان پدران و مادران بزرگ به وجود آمدند. والدینی که خود گمنام ماندند اما آوازۀ فرزندانشان گوش عالم را پر کرده است. شیخ صدوق ها، علامه مجلسی ها، مدرس ها، دولابی ها و … جز در پرتو تربیتی شایسته به این مقام نمی رسیدند.
“وای بر فرزندان آخر الزمان از ناحیۀ پدرانشان! پرسیده شد: ای رسول خدا! آیا از آن رو که پدرانشان مشترک اند؟ فرمود: نه! بلکه از پدرانی مومن اند و به فرزندانشان چیزی از واجبات دینی نمی آموزند، بلکه آنان را از آموختن منع می کنند و به سود اندکی از دنیا که از فرزندانشان به ایشان می رسد، رضایت می دهند و من از آنان بیزارم و آنان نیز از من بیزارند”

تربیتی در تحت عنایت حق تعالی. اگر زندگی این بزرگان را اندکی با دقت بیشتر مطالعه کنیم خواهیم دید که تربیت آنان از پیش از تولد آغاز شد و تا انتها نیز ادامه داشت. بیایید دوباره شروع کنیم و نیک بیاندیشیم. فریب توطئه های شیطان را نخوریم که می گوید: تو کجا و پدر علامه مجلسی کجا؟! تو کجا و مادر مرحوم دولابی کجا؟! تو به فکر خوراک فرزندت باش گرسنه نماند!!! فراموش نکنیم که خدا از هر کس در حد وسعش انتظار دارد. پس در حد توان خود کوشا باشیم تا مدیون خدا، خود و فرزندانمان نگردیم.
رابطه با نامحرم

یادمان باشد که ترک آموزش دینی به فرزندان کیفر و عقوبت الهی را با خود به همراه خواهد داشت. چرا که پیامبر اعظم(صلی الله علیه و آله) فرموده اند: “وای بر فرزندان آخرالزمان از ناحیۀ پدرانشان! پرسیده شد: ای رسول خدا! آیا از آن رو که پدرانشان مشترک اند؟ فرمود: نه! بلکه از پدرانی مومن اند و به فرزندانشان چیزی از واجبات دینی نمی آموزند، بلکه آنان را از آموختن منع می کنند و به سود اندکی از دنیا که از فرزندانشان به ایشان می رسد، رضایت می دهند و من از آنان بیزارم و آنان نیز از من بیزارند". (جامع الاخبار، ص 106)
در کنار آموزش های دینی تربیت اجتماعی و دفاعی نیز اهمیت فراوان دارد. تشویق به آموزش تیراندازی و شنا به فرزندان، آموختن ادب بدان ها و … نشان از توجه اسلام به این ابعاد تربیتی دارد که در سایۀ تربیت دینی می تواند فرزندانی موفق و سعادتمند را پرورش داده و در نهایت جامعه ای نیکو را به وجود آورند.
پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) می فرمایند: “ای علی! حق فرزند بر پدرش این است که به وی ادب آموزد و در جایگاه شایسته ای قرارش دهد". (الفقیه، ج 4، ص 372)

نتیجه

مهم ترین وظیفۀ والدین در قبال فرزندان ـ در کنار تأمین اسباب معاش در حد توان ـ آن است که در تربیت آنان تمام تلاش خویش را به کار گیرند. این تربیت شامل سه ضلع دینی، اجتماعی و دفاعی می گردد که اهمال در هر یک از ابعاد کاستی در امر تربیت تلقی خواهد شد. اگر والدینی تمام توان خود را در امر تربیت فرزندان خویش به کار گیرند و از هر گونه اقدامی دریغ نکنند خواهند دید که فرزندانی شایسته تحویل جامعه داده و دیگر نیازی ندارند به دنبال فرزندان خود در کوچه ها و خیابان ها سرگردان شوند. نوجوان و جوان رشد یافته در چنین خانواده ای همواره به سوی والدین خود می شتابد و خانواده را مأمنی برای تنهایی ها، دردها، سوالات و … خود می داند. چنین فرزندی آینده ای روشن را برای خود، خانواده و جامعه اش رقم خواهد زد. ان شاء الله

                                           
متاسفانه گناه استمناء در بسیاری از افراد شایع است و اگر زیاد تکرار شود یک اختلال روانی محسوب می شود. معمولا بعد از این عمل به فرد احساس گناه دست می دهد ولی اغلب افراد این عمل را غیر قابل کنترل می دانند و به همین خاطر مزمن می شود.

حواسمان باشد خود ارضایی حرام و از گناهان کبیره است و یک انحراف عملی به حساب می آید.

برخی از زیان های این عادت عبارتند از:

* دور شدن از تیر رس رحمت خدا.
رسول خدا (صلی الله و علیه وآله)، فرد آلوده به این گناه را ملعون می داند. (میزان الحكمه /۵۶۵۵)
* کاهش قوای جسمی که به ضعف عمومی بدن و پیری زودرس منجر می شود.
* کاهش نسبی جریان خون
* ضعف بینایی
* بی اشتهایی
* ضعف نیروی جنسی (که گاه موجب شکست در روابط جنسی طبیعی می شود)
* اختلال و ضعف حافظه
* کاهش اراده
* گوشه گیری
* احساس یاس و نا امیدی
* احساس گناه و احساس غم و اندوه و…
شاید به دلیل این ضررها اسلام این عمل را حرام وانجام آن را گناه دانسته است.
توبه از استمناء هم كار سختی نیست، همین مقدار كه از كار خود پشیمان باشید و این عمل را ترك كنید و از خداوند طلب بخشش نمایید، توبه محقق می شود، ولی ترک این عمل كار آسانی نیست.

شاید خیلی از عزیزان که مرتکب این گناه بوده اند، تصمیم بر ترک آن داشته باشند که باید به این دوستان به خاطر این تصمیم و پشیمانیشان تبریک گفت.

بدانیم که خداوند بسیار مهربان است و اگر ما در موقع درست پشیمان شویم و توبه کنیم و تصمیم جدی بر ترک آن داشته باشیم، قطعاً خواهد بخشید …

هر گناهی قابل توبه است و خداوند خود فرموده است: «إِنَّ اللّهَ یَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِیعاً; خداوند همه گناهان را می آمرزد.» (53، زمر)

در آیه 70 سوره فرقان بیان شده است: «إِلاَّ مَنْ تابَ وَ آمَنَ وَ عَمِلَ عَمَلاً صالِحاً فَأُوْلئِكَ یُبَدِّلُ اللَّهُ سَیِّئاتِهِمْ حَسَناتٍ وَ كانَ اللَّهُ غَفُوراً رَحِیماً؛ مگر كسانى كه توبه كنند و ایمان آوردند و عمل صالح انجام دهند كه خداوند گناهان آنان را به حسنات تبدیل مى‏كند و خداوند همواره آمرزنده و مهربان است».
قرآن مجید مى ‏فرماید: «و هُو الّذِى یقْبل التّوبه عن عِبادِه» او كسی است كه توبه را از بندگان خود می پذیرد. (42: 25) و مى ‏فرماید: «غافِرِ الذّنْبِ وَ قابِلِ التَّوبِ» خدای متعال بخشنده گناهان و توبه پذیر است (40: 3).

پیامبر عزیزمان صلی الله و علیه وآله می فرمایند: «التائب من الذنب كمن لا ذنب له; توبه كننده از گناه همانند كسی است كه گناهی نكرده است» (بحار الانوار، ج 2، ص 154)

بازآ بازآ هرآنچه هستی بازآ گر كافر و گبر و بت پرستی بازآ

این درگه ما درگه نومیدی نیست صدبار اگر توبه شكستی بازآ

توبه از استمناء هم كار سختی نیست، همین مقدار كه از كار خود پشیمان باشید و این عمل را ترك كنید و از خداوند طلب بخشش نمایید، توبه محقق می شود، ولی ترک این عمل كار آسانی نیست.

بهترین راه درمان و ترک این عادت مراجعه به روانشناس است تا با بررسی ای دقیق , علت این عادت را شناسایی و شما را در درمان آن كمك کند.
پیامبر عزیزمان صلی الله و علیه وآله می فرمایند: «التائب من الذنب كمن لا ذنب له; توبه كننده از گناه همانند كسی است كه گناهی نكرده است» (بحار الانوار، ج 2، ص 154)

اما چنانچه به هر دلیل دسترسی به روانشناس ندارید، موارد زیر توصیه می شود :

* توبه و عزم و اراده جدی برای ترک این عمل همراه با فکر و توجه مداوم به ضررهای آن گناه
* پرهیزاز تماشا : خودداری از دیدن محرک های جنسی؛ اعم از اشخاص (نگاه شهوانی و گناه آلود) فیلم، عکس. البته خواندن مطالب محرک یا شنیدن چنین مطالبی چه در قالب داستان و یا جوك و غیره نیز باید ترك شود.
* پرهیز از خیال: خودداری از خیال پردازی های جنسی به طور كامل
* پرهیز از خلوت: دوری کردن از موقعیت هایی که میل به این عمل را در فرد زیاد می کند (مکان های خلوت و تاریک). برای این فرد اوقات فراغت خطرناک است.

استحمام نباید بیش تراز ۵ تا ۱۰ دقیقه طول بكشد .قبل از رفتن به رخت خواب باید كاملا خسته و در چرت باشد پس حجم فعالیت های روزانه باید بیشتر شود و خواب روز حذف شود.
* كنترل رژیم غذایی: برخی معتقدند رژیم غذایی پر كالری در تحریک جنسی موثر است به اصطلاح معروف مواد گرم. (در این مورد با پزشک تغذیه مشورت كنید.)
* ورزش
* برنامه ریزی های مستمر برای كسب موفقیت های زود بازده مثل یادگیری علوم، فنون ،هنر و مهارت ها (رانندگی، خیاطی ، خطاطی ،زبان خارجی و…) و تكرار حس موفقیت.
* ازدواج
* ازهمه مهم تر یاد خدا و کمک گرفتن از عبادات مستحب مثل روزه مستحب در روزهای دوشنبه و پنجشنبه

انشالله با یاری خداوند قطعاً موفق می شوید …

                                            
1- استرس: برخی افراد هنگام روبرو شدن با استرس بسیاری از کارهایشان را بدون اشکال انجام می دهند، اما رابطه زناشویی جزو این موارد نیست. استرس در محل کار، خانه یا روابط عاطفی ممکن است، برای هرکسی رخ دهد ولی یادگیری اینکه چگونه به شیوه های سالم با آن مواجه شوید، واقعا به شما کمک خواهدکرد. کارهای زیادی است که خودتان می توانید انجام دهید و مراجعه به مشاور یا پزشک هم می تواند مفید باشد.
2- مشکل روابط میان فردی با همسر: مشکلات در رابطه عاطفی شما با همسرتان از عوامل اصلی مهارکننده میل جنسی است. برای زنان احساس صمیمیت و نزدیکی با همسر عامل بسیار تاثیرگذاری در داشتن میل جنسی است. از طرف دیگر هم برای مردان و هم برای زنان پیامدهای ناشی از مشاجره، ارتباط نادرست، احساس خیانت یا سایر مشکلات مربوط به اعتماد در افت میل جنسی تاثیر دارد. اگر اختلاف میان همسران شدیدتر از حدی است که خودشان بتوانند آن را حل کنند، باید به مشاور یا زوج درمانگر مراجعه کنند.

3- الکل: مصرف الکل میل جنسی را به شدت کم می کند.
4- کم خوابی: اگر میل جنسی تان کاهش پیدا کرده، ممکن است به این علت باشد که خواب کافی ندارید. آیا خیلی دیر به بستر می روید یا خیلی زود از خواب بلند می شوید؟ آیا مشکلات خواب مانند دیر به خواب رفتن یا پریدن از خواب دارید یا دچار عارضه قطع تنفس حین خواب هستید؟ هرچیزی که خواب شبانه شما را مختل کند، بر میل جنسی تان هم اثر خواهدگذاشت. خستگی و بی خوابی احساسات جنسی را مهار می کند. تلاش کنید عادت های خوابتان را اصلاح کنید. یا اگر نتوانستید کاری انجام دهید با پزشک مشورت کنید.
5- بچه دار شدن: به دار شدن به خودی خود باعث نمی شود میل جنسی تان را از دست بدهید، اما باید کلی از وقتتان را صرف بچه کنید. اگر از پس همه کارهای کودک بر نمی آیید، باید از کسی کمک بگیرید، مثلا یک پرستار کودک استخدام کنید تا بتوانید وقتی را هم با همسرتان بگذرانید. روابط زناشویی تان را می توانید در هنگام خواب کودک انجام دهید.
6- برخی از داروها: برخی داروها می توانند میل جنسی را کاهش دهند. از جمله می توان به این گروه های دارویی اشاره کرد.
- داروهای ضدافسردگی
- داروهای ضدفشار خون
- قرص های پیشگیری از بارداری (برخی بررسی ها از رابطه ای میان مصرف آنها و کاهش میل جنسی گفته اند و برخی دیگر نه.)
- داروهای شیمی درمانی
- داروهای ضد HIV
عوض کردن داروها یا دوز آنها ممکن است مشکل را حل کند، در این باره با پزشک مشورت کنید و سرخود مصرف دارویی را قطع نکنید. همچنین اگر پس از شروع دریافت دارویی جدید میل جنسی تان به سرعت کاهش پیدا می کند، به پزشک اطلاع دهید.

 در دنیای امروز، ما زن ها به دنبال برابری حقوق مان با مردها هستیم و برای کسب این برابری تلاش های زیادی هم می کنیم اما گاهی اوقات انگار یک زن سنتی با باورهای قدیمی خودش، هنوز در عمق وجودمان زندگی می کند و دستورالعمل هایش را به ما دیکته می کند.
بنا به گزارش آکاایران : مثلا اینکه مرد خانه باید بتواند خرج خانه اش را تامین کند و به عبارت دیگر نان آور خانه مرد است. بر اساس همین دستورالعمل ها گاهی تعارضاتی بین زن و شوهر شاغل به وجود می آید که کنار آمدن با آن نیاز به دقت و موشکافی بیشتر مسئله دارد.
این روزها خیلی از زوج های جوان معماری زندگی خود را بر اساس اشتغال زن و مرد می چینند اما انگار در این میان زیرساخت های فکری بسیاری از افراد، هنوز تغییر چندانی نکرده است. به عنوان مثال برخی از مردان، هنوز قادر به پذیرش نقش اقتصادی زنان در حل مشکلات خانواده نیستند.

ممکن است مردان به طور ناخودآگاه به این فکر کنند که پذیرش نقش اقتصادی زنان، نشانه بی لیاقتی یا زیر سوال رفتن قدرت مردانگی آنهاست. به عبارت دیگر آنها فکر می کنند با این پذیرش، مهمترین نقش خود در خانواده را کم رنگ کرده اند و اقتدار خود را از دست داده اند.
نگرانی مردان
ممکن است برخی مردان به طور ناخودآگاه از اینکه همسرانشان قدرت و استقلال اقتصادی پیدا کنند، نگران شوند و بترسند که اگر همسرانشان برای تامین نیازهای اقتصادی خود به آنها وابسته نباشند، شیرازه زندگی از هم بپاشد؛ بنابراین شروع می کنند به کم ارزش جلوه دادن اهمیت نقش اقتصادی زنان در خانواده.
برخی از مراجعان ما چنین جملاتی در مورد حقوق و دستمزد همسرانشان بیان می کنند: «حقوق همسرم به اندازه خرید کیک و شکلات برای بچه ها کفایت می کند؛ همین که دستش تو جیب خودش باشه کافیه؛ اگه حقوقش به اندازه خرج رفت و آمد و کفش و کلاه خودش باشه، ما راضی هستیم یا اینکه خدا کنه ما هیچ وقت به پول زن مان محتاج نباشیم…»
این طرز تفکر و به دنبال آن چنین ادبیاتی باعث ایجاد دلخوری و کدورت بین زن و مرد شده و صداقت و صمیمیت بین آنها را خدشه دار می کند.
تعارض ذهنی زنان
از طرف دیگر زنان هم گاهی بین نقش های سنتی و مدرن خود در تعارض قرار می گیرند. آنها غالبا برای اشتغال خود اهمیت زیادی قائلند و برای کسب استقلال و توانمندی اقتصادی خود سرمایه گذاری زیادی می کنند اما گاهی اوقات این نقش جدید با نقش مصرف کنندگی سنتی شان در تعارض قرار می گیرد. آنها هم به طور ناخودآگاه به این فکر می کنند که اگر در حل مسائل اقتصادی خانواده نقش اساسی ایفا کنند در حق شان ظلم شده و شوهران شان با این کار تنبل و بی مسئولیت می شوند. در چنین شرایطی آنها به طور سنتی به این فکر می کنند که مسئولیتی که باید بر عهده مرد خانواده باشد را به دوش کشیده اند.

اما حالا یک زن و شوهر جوان با این همه احساسات در هم و بر هم و به هم ریختگی حقوق و وظایف چه باید بکنند؟! در ادامه راهکارهایی که می تواند برای رهایی از مشکلات مربوط به این مسئله کمک کننده باشد، ارائه می شود. با رعایت این موارد می توانید از سبک زندگی مدرن خود لذت ببرید و از مزایای زندگی در فضای کاملا اشتراکی بهره ببرید.
1- حرف بزنید
حرف زدن شاید یکی از کلیدی ترین راه حل هایی باشد که روانشناس ها برای حل بسیاری از مشکلات بین فردی توصیه می کنند. وقت مناسبی پیدا کنید و در شرایطی که هر دو آماده شنیدن نظرات یکدیگر (که ممکن است خیلی باب میل تان نباشد) هستید، یک فنجان چای بنوشید و در مورد مسائل اقتصادی خانواده با هم گپ بزنید.
مراقب باشید چون این موضوع، یک امر تنش زا و مهم است. بنابراین آخر برج، زمانی که اجاره خانه عقب افتاده یا از موعد پرداخت قسط ها گذشته زمان خوبی برای طرح چنین موضوعات چالش برانگیزی نیست. اگر احساس می کنید همسرتان بابت کمک مالی که می کند بر سر شما منت می گذارد یا آزرده خاطرتان می کند، بدون خجالت این مورد را با او در میان بگذارید. شاید او واقعا قصد چنین کاری را نداشته و ناخواسته کلماتی را به کار می برد که شما را ناراحت می کند.
2- از ابتدا وظایف را تقسیم کنید
تمرین کنید که وظایف خود را در امور اقتصادی و امور مربوط به خانه به روشنی تقسیم کنید. اگر از ابتدا معلوم باشد که اجاره خانه را چه کسی باید بپردازد یا پرداخت قسط ماشین یا خرید مایحتاج خانواده به عهده کیست، مشکلات و دلخوری ها تا جایی که می شود کاهش پیدا می کند. در چنین شرایطی کاملا واضح است که باید وظایف مربوط به امور خانه داری را هم به روشنی تقسیم کنید. روی یخچال خانه کاغذی بچسبانید و در آن بنویسید هر روز شستن ظرف ها یا غذا پختن و تمیز کردن خانه با کیست.

3- از حدود وظایف بگذرید و حمایتگر باشید
مشخص بودن حدود وظایف همیشه کمک کننده است اما گاهی ارتباط خوب زناشویی نیاز به فداکاری و حمایتگری دارد. مثلا فرض کنید همسرتان امروز با رییس اش یک جلسه مهم داشته و کمی دیرتر از معمول به خانه رسیده است و در عین حال نوبت اوست که ظرف ها را بشوید. احتمالا در تمام طول راه به ظرف هایی فکر می کند که توی سینک ظرفشویی انتظارش را می کشد و او باید با تمام خستگی آنها را بشوید. حالا فرض کنید وقتی به خانه می رسد، می بیند همسرش ظرف ها را شسته، چای را دم کرده و با لبخند منتظر اوست. احساس آرامش و امنیتی که همسرتان در چنین شرایطی در درون خود احساس می کند دیگر نیاز به فرض کردن ندارد.
4- از شر افکار سنتی خلاص شوید
به هر حال این زندگی امروزی شماست و شما هم باید با تمام خوبی ها و بدی هایش آن را بپذیرید. بنابراین سعی کنید از اینکه پیشبند ببندید و ظرف بشویید، آشپزی کنید یا خانه را تمیز کنید، احساس بدی نداشته باشید.
هیچ کدام از از این کارها مردانگی شما را زیر سوال نمی برد بلکه نشان از اهمیتی است که شما به خانواده و زندگی خانوادگی تان می دهید. مطمئن باشید در صورتی که شرایط را برای کار کردن همسرتان در بیرون از خانه فراهم کنید، نقش مهمی در بهبود کیفیت زندگی خود، فرزندان تان و کل جامعه خواهید داشت.
خانم ها هم باید بدانند، همانطور که حق داشتن شغل را دارند، موظف هستند که بخشی از بار اقتصادی خانواده را به دوش بکشند. باید بدانید که درآمد شما پول شخصی شما نیست، بلکه پول زندگی مشترک تان است و هر دو نفر باید در مورد نحوه خرج کردن آن در زندگی مشترک تصمیم بگیرید.
5- از یکدیگر قدردانی کنید
قدردانی کردن هم یکی از آن کارهایی است که می توان از آن به عنوان دوای خیلی از دردهای ارتباطی یاد کرد. گاهی اوقات افراد خیال می کنند قدردانی کردن باعث پرتوقع شدن طرف مقابل می شود یا فکر می کنند نباید از کسی برای انجام وظایفش تشکر کرد. در صورتی که این باورها کاملا اشتباه است و بی تفاوتی نسبت به زحمات همسرتان باعث دلخوری و ایجاد احساس نادیده گرفته شدن در او می شود.
اگر همسرتان به عنوان یک زن در محیط کار از درآمد خوبی برخوردار نیست، کم ارزش شمردن کارش کمکی به زندگی زناشویی شما نخواهد کرد. از طرفی اگر شوهرتان موقع آشپزی کردن، حسابی کثیف کاری می کند و همه جا را به هم می ریزد، صبر داشته باشید و راه و روش کار خانه را به او آموزش دهید. به هر حال او تازه کار است و در حال تلاش کردن برای سازگاری با نقش جدید می باشد؛ بنابراین از او به خاطر تلاشش قدردانی کنید.

کودک بیش فعال از فعالیت بدنی غیر معمول و بسیار بالا برخوردار است

 شیوع بیش فعالی حدود 5 درصد است. این اختلال اغلب با افسردگی و تیزهوشی اشتباه گرفته می شود. همچنین عواملی مانند نداشتن تغذیه با شیر مادر، بد از شیرگرفتن کودک و سزارین می تواند در ابتلا به این اختلال موثر باشد.
استکی، روانشناس کودک، در پاسخ به سوال، درباره بیش فعالی و نقص توجه، اظهار داشت: اختلال بیش فعالی و نقص توجه سه دسته است که معمولاً زیر 7 سالگی تشخیص داده می شود برخی مبتلایان فقط دچار بیش فعالی هستند، برخی نقص توجه دارند و برخی نیز دچار بیش فعالی و نقص توجه هستند.
وی افزود: برخی مبتلایان فقط دچار نقص توجه هستند که معمولاً حواسپرت خوانده می شوند و معلمان درباره آنها از عبارت انگار در کلاس حضور ندارد استفاده می کند برخی نیز دچار تکانشگری هستند و قبل از اینکه سوال معلم تمام شود می خواهند پاسخ دهند. تعدادی هم دچار تکانشگری و نقص توجه هستند.
این متخصص گفت: شیوع بیش فعالی و نقص توجه در افراد هر جامعه حدود 5 درصد است اما به نظر می رسد در ایران تشخیص بیش فعالی بیش از میزان شیوع آن در جهان است.
وی ادامه داد: در تحقیقی که به تازگی انجام شده است، حدود 460 پسر و دختر توسط والدین و معلمان بر اساس معیار پرسشنامه بررسی شدند که در مورد 260 نفر آنها اختلال بیش فعالی و نقص توجه (ADHD) داده شد. این تحقیق نشان داد که ما در کشور بیش فعالی و نقص توجه را بزگ تر می بینیم و معیارهایمان برای تشخیص این اختلال با معیارهای جهانی متفاوت است.
علائم اختلال بیش فعالی
این روانشناس کودک تصریح کرد: کودک مبتلا به اختلال بیش فعالی و نقص توجه باید حداقل 6 ماه در 2 یا 3 مکان مختلف علائمی مانند تکانش گری را نشان دهد. مثلاً کودک مبتلا رفتارهای خطرناکی از خود نشان می دهد، یکی از این رفتارها پریدن در قسمت عمیق استخر بدون داشتن مهارت شنا کردن است. همچنین برخی از این کودکان دست خود را در ماهیتابه داغ فرو می کنند تا سیب زمینی بردارند.

کودک بیش فعال توانایی دقّت و تمرکز بر روی یک موضوع را نداشته و یادگیری در او کند است

فرق بیش فعالی با افسردگی و تیزهوشی
استکی با بیان اینکه گاهی کودک علائم افسردگی را دارد اما به اشتباه بیش فعال تشخیص داده می شود، اظهار داشت: علائم افسردگی در کودکان با بزرگسالان متفاوت است گاهی کودک به افسردگی مبتلاست و رفتارهای تکانشی و پرخاشگرانه از خود نشان می دهد اما به اشتباه بیش فعال تلقی می شود.
وی ادامه داد: همچنین در برخی موارد تیزهوشی با ADHD اشتباه گرفته می شود برخی از کودکان درس را زودتر از سایر دانش آموزان یاد می گیرند و تحمل ماندن بیشتر سر کلاس و توجه به حرف های معلم را ندارند.
استکی افزود: همچنین گاهی والدین حوصله کودک را ندارند و هر علامتی را ADHD می بینند.
مبتلایان به بیش فعالی و نقص توجه دلبستگی آسیب دیده دارند
این متخصص حوزه بهداشت روان با اشاره به اینکه یکی از علائم مبتلایان به بیش فعالی و نقص توجه دلبستگی ناایمن است، اظهار داشت: دلبستگی عاملی است که از دوران بارداری و تولد شروع می شود، نوازش والدین موقع شیر خوردن کودک موجب شکل گیری دلبستگی اولیه می شود که تغذیه حسی خوانده می شود. هر چند که این عامل به عدم ابتلا مادر به اضطراب مربوط است و چنانچه مادر دچار اضطراب باشد نمی تواند کودک را به لحاظ حسی به خوبی تغذیه کند.
استکی گفت: عواملی مانند عدم تغذیه با شیر مادر، بد از شیرگرفتن کودک و سزارین نیز می تواند در شکل گیری تغذیه حسی نامناسب موثر باشد.
وی افزود: چنانچه کودک حس اولیه خوبی نداشته باشد دچار دلبستگی ناایمن می شود و وقتی والدین او از کنارش می روند تصور می کند که دیگر باز نخواهند گشت همچنین برخی از این کودکان نسبت به رفتن والدین خود بی اعتنا هستند، این در حالی است که کودکانی که دارای دلبستگی ایمن هستند پس از اینکه والدینشان آنها را ترک می کنند منتظر بازگشت آنها خواهند بود.
درمان بیش فعالی
این روانشناس کودک ادامه داد: دارو درمانی به موازات درمان های روانشناختی در بهبود مبتلایان به بیش فعالی و نقص توجه موثر است. هر چند که دارو درمانی موجب سرعت در جواب دادن به این اختلال می شود اما اگر درمان های روانشناختی در کنار آن نباشد بعد از حدود 5 ماه شاهد بازگشت علائم خواهیم بود زیرا مغز شروع به ایجاد ارتباط سیناپسی جدید می کند و نیاز به داروی بیشتری وجود دارد. در واقع درمان دارویی صرف علاوه بر اینکه در یادگیری تاثیری ندارد موجب افزایش میزان دارو می شود.
استکی اظهار داشت: درمان های روانشناختی تا حدود 12 سالگی موثر هستند و می توان به والدین یاد داد که با ایجاد ارتباط اولیه زمینه درمان کودک را فراهم کنند اما به دلیل پایین بودن انعطاف پذیری مغز در سنین بالا نیاز به درمان طولانی تری وجود دارد مثلاً اگر کودک 4 ساله نیاز به 4 ماه درمان روانشناختی دارد این درمان برای کودک 8 ساله باید این درمان را طی 8 ماه باشد.

محکوم نکنید!
زن و مرد وقتی به مشاور مراجعه می کنند ، سعی دارند که طرف خود را محکوم کنند. مقصر بدانند، تحقیر کنند، خرد کنند .

توجه ندارند وقتی من همسرم را خرد و خاکشیر کنم ، چگونه دیگر می توانم با او زندگی کنم.

هنر زندگی کردن هنر محکوم کردن نیست! ممکن است همه ما آسیب های روانی داشته باشیم ،

عقده و گره روحی داشته باشیم ، حس انتقام جویی داشته باشیم و در مقاطعی خشمگین و پرخاشگرشویم.

قدم اول برای تفاهم در زندگی مشترک این است که یکدیگر را محکوم نکنیم.

می توانیم عیوب یکدیگر را با ذکر مورد و نشانه بگوییم. می توانیم علت یابی هم بکنیم.

محکوم کردن یعنی بن بست ایجاد کردن. وقتی شما همسرتان را محکوم می کنید باید فاتحه این رابطه را بخوانید.

نخستین توصیه این است که سعی کنید به جای محکوم کردن یکدیگر را بشناسیم.

این که شوهر من به خانواده خودش علاقه مند تر است ببینیم چرا؟ این که با دختر من رابطه خوبی ندارد ببینیم چرا؟

این که مدام ذهنش مشغول است ببینیم چرا؟ پرخاشگری او برای چیست؟ چرا به زندگی خانوادگی علاقه ای ندارد؟

وقتی شما کسی را محکوم می کنید دیگر نمی توانید او را بشناسید . این طور نیست؟!