به عبارت ساده‌تر، می‌خواهد معرفتش بیش‌تر شود و گمشده‌اش را بیابد. گمشده‌ی انسان قرب به خدا است. به همین دلیل، همیشه در طول تاریخ، اقوام گوناگون به دنبال راه‌هایی برای رسیدن به کمالات معنوی بوده‌اند و نام آن را هم عرفان گذاشته‌اند. این گرایش عرفانی در عمق فطرت همه انسان‌ها وجود دارد، اما بالاترین مرتبه آن نزد انبیا و اولیای خدا علیهم‌السلام، به خصوص وجود مقدس پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم و پس از ایشان، ائمه‌ی اطهار علیهم‌السلام است. هر کس از آنها بهتر پیروی نماید و به دستوراتشان بیش‌تر عمل کند، در یافتن این گمشده موفق‌تر است. اما راه‌ها و مسلک‌های دیگر، هر کدام کمابیش انحرافات و اشتباهاتی دارند که گاهی به خطرهای بزرگی هم منجر می‌شود.
به هر حال، در نهاد ما گرایشی عمیق به خدا، شناخت و قرب او وجود دارد که هرگاه شفاف شود و درست به آن توجه پیدا کنیم، متوجه می‌شویم که به دنبال چه هستیم. اما هرگاه در پرده‌های ابهام، لایه‌های هوا و هوس و ابرهای گرایش به ماده مخفی باشد، به اشتباه تصور می‌کنیم به دنبال خواسته‌های مادی و دنیوی می‌گردیم. این نیاز، فطری است و اصولا هدف از خلقت انسان همین کمال نهایی و قرب خداوند است. نزول وحی، کتب آسمانی و شرایع الهی نیز برای زمینه‌سازی این سیر و حرکت انسانی بوده و همه‌ی انبیاء علیهم‌السلام آمده‌اند تا راه را برای این تکامل معنوی انسان هموار سازند.
امام راحل رحمه‌الله در اوج مسایل سیاسی و اجتماعی مطرح در کشور و در اوج جنگ، بیش‌تر اوقات، در سخنرانی‌هایشان به این نکته اشاره می‌کردند که درست است اسلام برای برقراری عدالت اجتماعی آمده، انبیا علیهم‌السلام آمده‌اند تا احکام الهی را در جامعه پیاده کنند و حکومت خدایی برقرار شود، اما همه‌ی اینها مقدمه است برای هدفی والاتر و آن معرفت خدا است. این نیاز، فطری ما است و کمال نهایی ما در ارتباط با آن تعریف می‌شود. اسلام نیز برای رسیدن به همین هدف، مردم را دعوت می‌کند. پیامبر و ائمه اطهار علیهم‌السلام به برخی از دوستان و یاران خود، که لیاقت و استعداد بیش‌تری داشتند، این مطلب را صریحا متذکر می‌شدند.

صفحات: 1· 2